Tag / Astene

door Dirk Haesaert

Winterbos.

Vorige week bleken plots sommige links en widgets in de linkerkolom van deze blog op mysterieuze wijze te zijn verdwenen en niet meer terug te halen. Er zat niets anders op dan de hele lay-out van de blog om te gooien. Maakt niet uit, het merendeel staat nu terug netjes waar het hoort te staan.

Doordat Vrouwtjelief zo ziek is geworden, waren de laatste weken en maanden ook voor mij nogal zenuwslopend. Om het hoofd een beetje te kunnen leegmaken probeer ik af en toe, tussen alle beslommeringen door, een kleine wandeling te maken. Gewoon, hier ergens in de buurt of niet te ver weg.
Na alle grijze, mistige dagen van de week ervoor, scheen vorige maandag de hele dag het zonnetje. Vrouwtjelief was rond de middag ingedommeld in de sofa. Voor mij een ideaal moment om op stap te gaan.
Ik reed met de fiets naar het stadsbos van Deinze. Ik liet mijn stalen ros achter bij de ingang van het domein en maakte een deugddoende winterwandeling in de bosdreef. In en rondom het bos maakte ik enkele sfeerfoto’s.

Klik op een afbeelding voor een slideshow op groter formaat
door Dirk Haesaert

Derde keer, goede keer.

Van een kentering is nog niet echt sprake, maar vandaag mag ik Vrouwtjelief toch weer in het ziekenhuis gaan afhalen en haar mee naar huis brengen. Hopelijk wordt deze derde keer, de goede keer.
Haar toestand is weer een beetje gestabiliseerd, maar genezen is ze nog lang niet. De komende dagen en weken zal ik weer de job van thuisverpleger op mij moeten nemen. Maar dat doe ik met veel liefde en plezier. Veel liever dat, dan iedere dag over en weer te moeten rijden naar het ziekenhuis in Gent. Dat is pas vermoeiend.

De komende weken ga ik een poging doen om terug wat meer op de blog te posten en andere blogs te lezen. Het zal weliswaar aanvankelijk maar met mondjesmaat zijn. Maar er zijn een aantal dingen, waarmee ik vorig jaar noodzakelijkerwijs abrupt ben gestopt, die ik graag op m’n blog afgerond zou krijgen. Zo was ik nog niet klaar met mijn reeks over de kunst van het drukken. Ik had nog een aantal afleveringen te gaan. Het is een reeks waar ik heel graag aan werk en ik hoop binnenkort de laatste delen ervan te kunnen schrijven.

Ook mijn vrijwilligerswerk in het museum zit helemaal in het slop. Ook daarmee ben ik vorig jaar moeten stoppen toen mijn vrouw voor het eerst in het ziekenhuis was. Bovendien is er corona, waardoor ik sowieso niet meer in het museum terecht kan.
Maar ik verlang meer dan ooit naar de dag dat alles weer normaal wordt, dat de hemel terug opklaart en het leven weer gewoon z’n gangetje kan gaan.

door Dirk Haesaert

# Throwback / 1

In mijn fotoarchief steken foto’s die ik jaren geleden heb genomen en ooit wel eens op m’n blog heb gepost. Maar de blogs van toen zijn nu verdwenen en daarom lijkt het me leuk om af en toe eens terug te keren in de tijd en een aantal foto’s van vroeger uit de archiefmap te halen en terug een plekje te geven op deze blog. 
Zoiets als throwback thursday dus.

Winter van weleer

Voor deze terugblik keer ik terug naar de winter van 2007. Toen waren de winters nog van een ander kaliber dan nu. Ik was op een ochtend in december op stap langs de Oude Leie in Astene. In de vriesnacht ervoor had zich rijm gevormd, wat voor een feeëriek landschap zorgde.

De Oude Leie was bijna helemaal dichtgevroren, iets wat we sindsdien niet zo vaak meer gezien hebben.

Maar echt mooi werd het pas aan de Maaigemdijk.

Ook de velden en dreven langs de Maaigemdijk lagen er als juwelen te schitteren in de winterzon.

Ik wandelde de hele Maaigemdijk af tot aan Astene Sas. De “nieuwe” Leie lag er aan het sas nog ijsvrij bij, maar daardoor niet minder winters mooi.

door Dirk Haesaert

Aan de Leiekant. (3/3)

Het was half december van vorig jaar toen ik met de fiets langs de Maaigemdijk reed. Ik kwam uit de richting van Bachte-Maria-Leerne en volgde de Oude Leie tot in Astene.

Aan de andere kant van de Maaigemdijk hield ik even halt bij een zitbankje en genoot er van de rust aan het water.

Na een kwartiertje vervolgde ik m’n weg en kwam vanzelf uit op het brede jaagpad langs de “nieuwe” Leie, die naar Deinze loopt. De foto hieronder nam ik al rijdend vanop de fiets, vandaar dat hij een tikkeltje scheef is.

Langs dit jaagpad had ik de week ervoor, bij valavond, reeds foto’s genomen. Dus trapte ik deze keer flink door tot aan de oude bloemmolens van Deinze.

En zo kwam ik in het centrum van de stad, waar het een week voor Kerstmis merkwaardig rustig was. We beleven een vreemde corona-tijd.

Meer foto’s aan de Leie (uit mijn archief van de voorbije 10 jaar) vinden jullie in de linker kolom van deze site door in het menu op de link “Rondom de Leie” te klikken.

door Dirk Haesaert

Aan de Leiekant. (2/3)

Halfweg december van vorig jaar fietste ik langs de Oude Leie in Astene en naderde de Maaigemdijk, waar de oude rivier op z’n mooist is.

Ik reed langs de smalle wegel de Maaigemdijk op.

Bij het water hadden zich twee jonge meisjes in het gras geïnstalleerd.

Ik wou een foto nemen van die merkwaardige dode boom die daar aan de oever stond. Om dat niet tegen het zonlicht in te moeten doen zaten de twee meisjes enigszins in de weg. Ik moest hen daarvoor dus even storen, maar het is me gelukt.

In de maand december van het jaar 2007 nam ik op ongeveer dezelfde plaats deze foto. Toen was de Oude Leie helemaal dicht gevroren.

Ietwat argwanend achternagekeken door de meisjes fietste ik daarna verder langs de Maaigemdijk.

(wordt vervolgd)

door Dirk Haesaert

Aan de Leiekant. (1/3)

Allereerst wens ik iedereen die hier langskomt een gezond en voorspoedig Nieuwjaar.
Laten we vooral hopen dat we dit jaar met z’n allen dat vreselijk coronamonster kunnen verslaan.

Net zoals ik het oude jaar afsloot, begin ik ook het nieuwe jaar aan de kant van de Leie. Op een dag, halfweg december van het voorbije jaar, reed ik met de fiets langs de Oude Leie in Astene. Onderweg stopte ik hier en daar om een foto te maken.

Zolang ik het mij kan herinneren graast hier langs de oevers een bruin-wit gevlekte pony. Iedereen in de Leiestreek kent deze pony. Reeds in 2010 zette ik het op de foto.

Maar die dag zag ik de pony nergens. Maar ik zag wel een man bij een hek staan die een grote zak met brood en wortelen bij zich had. Hij riep op de pony en jawel hoor, daar kwam ie plots aangedraafd.

De man knoopte spontaan een gesprek aan met mij en vroeg zelfs of ik enkele foto’s van hem met de pony wou maken, wat ik vanop corona-veilige afstand ook deed. Ik vroeg de man of hij de eigenaar van de pony was, maar dat bleek niet zo te zijn. Maar hij kwam reeds acht jaar lang wekelijks een zak met wortelen brengen voor het kleine paardje. Die twee hadden zo te zien een intense vriendschap gesloten.

De man had ook iets lekkers bij zich voor een ander paard dat een beetje verderop in de wei stond.

Ik wou de man en zijn paardjes niet langer storen en fietste verder langs de Oude Leie. Aan mijn rechterzijde weerkaatste de laagstaande winterzon zich fel in het water.

Van hier zette ik koers naar de Maaigemdijk in Astene, nog steeds bij uitstek één van de mooiste plekjes aan de Leie.

(wordt vervolgd)