Vrouwtjelief is jarig vandaag. 57 lentes heeft ze op de teller staan. Ze heeft enkele zware en erg moeilijke maanden achter de rug, waarin ze het hard te verduren heeft gekregen. En het is nog niet voorbij. Ze is nog erg ziek en vaak misselijk doordat haar spijsvertering nog steeds niet werkt zoals het hoort. Haar herstel verloopt tergend traag. Met dit logje wil ik haar niettemin een gelukkige verjaardag toewensen en haar een hart onder de riem steken, of een riem onder het hart… of beter nog, een krokusje onder het hart. 🙂
In de Victoriaserre van de plantentuin van de Gentse universiteit deed ik mijn best om enkele mooie tropische bloemen te fotograferen. Dat was niet gemakkelijk, ook al omdat de ruimte in de dicht begroeide serre nogal beperkt was. Maar is gelukt om toch enkele mooie bloemen op de foto te krijgen. Vraag me echter niet naar de naam van deze bloemen. (Sommige foto’s zijn aanklikbaar om te vergroten)
Sommige bloemekes waren piepklein en verstopten zich achter de bladeren. Mijn vrouw moest letterlijk een handje helpen om ze op de foto te krijgen.
Ik heb al veel boeken gelezen en films gezien over de zwarte slaven die honderd jaar geleden katoen moesten plukken in de katoenplantages van Noord-Amerka. Maar zo’n katoenplantje had ik nog nooit in het echt gezien.
Op een andere verdieping was nog een tweede poel aangelegd met bijzondere waterlelies. Let vooral op de bladeren. Het lijkt alsof deze met de hand zijn beschilderd in militaire camouflagekleuren.
De natuur biedt wonderbaarlijke verrassingen. Dat doet ook het GUM (het Gents Universiteits Museum). Na ons bezoek aan de serres brachten we een bezoek aan dat verrassend museum, dat vlakbij lag en heel wat curiosa uit de geschiedenis van het wetenschappelijk onderzoek herbergt. Maar het verslagje daarover bewaar ik nog even voor later.
(sommige foto’s zijn aanklikbaar voor een groter formaat)
De Victoriaserre bestaat uit drie verdiepingen. Op de benedenverdieping zijn de planten aangeplant rondom de vijver.
Een wandeling rond de vijver brengt je bijvoorbeeld bij deze torenhoge bananenbomen.
Ook deze plant met reuzachtige bladeren, waarop een volwassen mens gemakkelijk zou kunnen slapen, maakte indruk.
Op de tweede verdieping komt men in een oerwoud terecht. De jungle van Gent, zeg maar. Onderzoekers van de UGent bestuderen hier de planten, vaak in samenwerking met buitenlandse onderzoekers. Daarbij wordt aan de hand van DNA het verwantschap tussen planten onderzocht, de evolutie ervan bestudeerd en nieuwe classificaties opgesteld.
Natuurlijk zijn er ook prachtige bloemen te bewonderen in de serre. Fotobloggers kunnen hier hun hartje ophalen. Supermooie macro’s, zoals je bijvoorbeeld bij de andereDirk kan zien, hoef je hier niet te verwachten. Daarvoor beschik ik niet over de nodige kennis, noch over het materiaal en geduld. Maar ik heb toch mijn best gedaan om enkele bloemetjes zo goed mogelijk op de foto te krijgen.
Volgende keer laat ik meer mooie bloemetjes en plantjes zien.
Op zondag 18 juli reden we naar Gent. We hadden de wagen geparkeerd nabij het Citadelpark, aan de oude gebouwen van de Hoge School. Daar recht tegenover liggen de moderne gebouwen van de Gentse universiteit, waarin ondermeer het gloednieuwe universiteitsmuseum is ondergebracht.
Dat museum was de reden waarom we naar hier waren gekomen, maar eerst wilden we graag een bezoekje brengen aan de befaamde plantentuin en serres van de Gents universiteit. Een pad langs de hoge universiteitsgebouwen leidde ons erheen.
Het eerste wat we zagen was de enorme rotstuin, die werd aangelegd na de Tweede Wereldoorlog met de fondsen van het Marshallplan.
Het was rond het middaguur op deze warme, zomerse zondag. Het was er heerlijk stil. Slechts enkele mensen genoten er van hun lunchpauze of gewoon van de zalige rust aan de mooi aangelegde vijvers in de tuin.
De plantentuin van de Gentse universiteit werd reeds in 1794 opgericht, onder het bewind van Napoleon. In 1804 werd de tuin overgedragen aan de stad Gent. Nadat Willem I in 1817 de Gentse universiteit had opgericht werd met het stadsbestuur een overeenkomst gesloten waarin de universiteit het vruchtgebruik kreeg over de plantentuin. In 1903 verhuisde de tuin naar en stuk grond gelegen aan het Citaldelpark en kreeg de universiteit het volledige zelfbestuur over de plantentuin. Het was er zalig kuieren in de schaduw van de vele bijzondere planten in deze tuin.
De plantentuin beheert een collectie van meer dan 10 000 plantensoorten en is onderverdeeld in een arboretum, een mediterrane afdeling en diverse thematische tuinen. De plantkundigen van de UGent verzamelen planten uit de hele wereld. Men beschikt er eveneens over een enorme verzameling stekjes en zaden die gedurende twee jaar worden bewaard in een koelkast bij 5°C. Elk jaar verzend de universiteit zaden naar meer dan 500 botanische tuinen over de hele wereld.
Op bepaalde plekken in de tuin hadden we zicht op de oude gebouwen van de universiteit.
Maar ook op de wat nieuwere gebouwen waarin het GUM (Gents Universiteits Museum) is ondergebracht. Wat verder lagen de ongeveer 4000 m2 aan tropische en subtropische serres. Daar gingen we eerst een kijkje nemen.
We hadden het provinciaal erfgoedcentrum in Ename verlaten en volgden achter het gebouw het wandelpad dat naar het archeologisch park leidde.
Langs het wandelpad was in laagstaand water een rietveld aangelegd. Ik zag er een reiger tussen het riet waden. Toen we naderbij kwamen sloeg hij gealarmeerd zijn vleugels open. Ik had jullie graag een prachtige foto getoond van een opstijgende reiger, maar ik was hopeloos te laat. Nog voor ik mijn fototoestel klaar had en had scherp gesteld was de vogel al gaan vliegen.
Wat verder was het pad afgezoom met weelderig bloeiende klaprozen.
Toen kwamen we bij een volkstuintje aan. Een kleine groententuin die er beetje verwaarloosd bijlag. De klaprozen hadden zich tussen de groentebedden weten te wringen en overwoekerden min of meer het hele tuintje.
En dan kwamen we uiteindelijk bij het bord aan dat de toegang naar de archeologische site aanwees.
Een kort gemaaid pad in het gras leidde ons er naartoe.
Twee weken geleden was ik met de fiets onderweg naar de kine. Ik had thuis nog in de gauwte m’n fototoestel mee gegraaid. Ik reed door de Bokstraat, een straat die onze gemeente verbindt met Machelen-aan-de-Leie. Doorgaans valt er over deze straat niet veel te vertellen, maar rond deze tijd van het jaar is het altijd bijzonder om erdoor te fietsen. Gedurende het hele eind zie je dan aan beide zijden van de straat de kerselaars in bloei staan. En de Bokstraat is heel erg lang.
Ook als je buiten de bebouwde kom bent en in de open velden komt, staan er nog steeds kerselaars te bloeien. Ik hield geregeld halt om van de fiets te stappen en een fotootje te nemen.
Ik was intussen de tijd uit het oog verloren en moest me stilaan wat gaan reppen. Mijn kinesiste is een lieve en sympathieke vrouw, maar patiënten die te laat komen op de afspraak legt ze zonder genade op de pijnbank en dat wou ik liever niet meemaken. 🙂
***
Dat was twee weken geleden. Intussen zijn de kersenbloesems alweer grotendeels uitgebloeid en is er geen reden meer om niet netjes op tijd aan te komen bij de kine.