Van een kentering is nog niet echt sprake, maar vandaag mag ik Vrouwtjelief toch weer in het ziekenhuis gaan afhalen en haar mee naar huis brengen. Hopelijk wordt deze derde keer, de goede keer.
Haar toestand is weer een beetje gestabiliseerd, maar genezen is ze nog lang niet. De komende dagen en weken zal ik weer de job van thuisverpleger op mij moeten nemen. Maar dat doe ik met veel liefde en plezier. Veel liever dat, dan iedere dag over en weer te moeten rijden naar het ziekenhuis in Gent. Dat is pas vermoeiend.

De komende weken ga ik een poging doen om terug wat meer op de blog te posten en andere blogs te lezen. Het zal weliswaar aanvankelijk maar met mondjesmaat zijn. Maar er zijn een aantal dingen, waarmee ik vorig jaar noodzakelijkerwijs abrupt ben gestopt, die ik graag op m’n blog afgerond zou krijgen. Zo was ik nog niet klaar met mijn reeks over de kunst van het drukken. Ik had nog een aantal afleveringen te gaan. Het is een reeks waar ik heel graag aan werk en ik hoop binnenkort de laatste delen ervan te kunnen schrijven.

Ook mijn vrijwilligerswerk in het museum zit helemaal in het slop. Ook daarmee ben ik vorig jaar moeten stoppen toen mijn vrouw voor het eerst in het ziekenhuis was. Bovendien is er corona, waardoor ik sowieso niet meer in het museum terecht kan.
Maar ik verlang meer dan ooit naar de dag dat alles weer normaal wordt, dat de hemel terug opklaart en het leven weer gewoon z’n gangetje kan gaan.