Lang geleden dat ik op deze blog iets vertelde over onze poes Anja. Ze is nog steeds “alive and kicking”. Nu ja, een “spring in ’t veld” is zij niet meer. Ze is inmiddels een bejaarde poes geworden. Ze gedraagt zich zoals elk oudje zich gedraagt, een beetje stram, soms ook wat nukkig en alle aandacht opeisend. Ze ziet niet meer zo goed, omdat ze cataract heeft. Ze is ook heel kieskeurig wat haar eten betreft en laat het ostentatief merken als er iets niet naar haar zin is. Ze heeft een plekje in de zetel bij het venster veroverd, waar niemand anders mag gaan zitten en waar ze haar middagdutje doet. Dat dutje neemt zowat de hele namiddag in beslag. Maar het liefst van al vleit ze zich neer op mijn schoot en ligt ze zalig te genieten, terwijl ik zachtjes haar heupjes masseer. Dat vindt zij de ideale manier om haar oude dag door te brengen.

Onze poes Anja sukkelde dit jaar wat met haar gezondheid, kreeg drie beroertes te verwerken, maar spartelde er zich telkens doorheen en ze is nog altijd “alive and kicking”. Iedere dag neemt ze, zij het tegen haar zin, haar medicatie.
Met haar 14 jaar is ze stilaan een bejaarde poes, want 14 kattenjaren zijn gelijk aan ongeveer 72 mensenjaren. Dat is weliswaar nog niet stokoud, maar ook niet meer piepjong. Vooral ’s ochtends en ’s avonds is ze nog heel actief en op de momenten dat ze klaarwakker is laat ze zich bedienen als een prinses.
Mijn schoot ziet ze als een uitgelezen plek om een dutje te doen. Van zodra ik me durf neer te zetten komt ze zich nestelen en gaat ze ervan uit dat ik me voor de rest van de dag geen vin meer zal verroeren, zodat zij rustig kan verder slapen.
Daar zit ik dan, met de kat op schoot, te wachten tot hare hoogheid ontwaakt uit haar schoonheidsslaapje, zich dan languit rekt, vervolgens van mijn schoot springt en ostentatief voor haar nog lege eetbakje gaat zitten. Dan weet ik : mevrouw wil nu haar lunch.
Dan sta ik met een doosje “Sheba” of “Purina” in m’n handen en vraag ik me af waar ze vandaag het meeste trek zou in hebben : de fijne reepjes zalm in een lekker sausje met garnalen, of de malse brokjes eend in wortelgelei, of de mousse van kabeljauw of kalkoen ?
Keuzestress dus.

Het was een item in het tv-journaal : voor de vijfde keer is een wolf opgedoken in de provincie Antwerpen. Dat is goed nieuws. We moeten de wolf met open armen ontvangen en hem met respect behandelen.
De wolf bijt af en toe wel eens een schaapje dood. Het dier moet ook eten en een lekker schapenboutje laat hij niet zomaar passeren. Waarom zouden wij een wolf niet af en toe een schaapje gunnen ? Da’s weliswaar gruwelijk voor het schaapje in kwestie, maar zo zit de natuur nu eenmaal in mekaar.
De wolf in de provincie Antwerpen komt wel abnormaal dicht bij de huizen van de mensen. Maar hij kan ook moeilijk anders in ons vol gebouwd Vlaanderen, waar bossen en natuurgebieden eerder schaars zijn.
Er zijn mensen die bang zijn dat de wolf hun spelende kinderen iets zou aandoen, nu hij zo dicht bij hun achtertuin langskomt. Die vrees is echter volstrekt ongegrond. Een wolf eet namelijk geen kleine kinderen. De sprookjes van weleer hebben hem op dat vlak een kwalijke reputatie bezorgd, maar die sprookjes zijn niet gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek en bevatten heel wat onjuistheden. Wolven zijn bang van mensen en dus ook van kinderen. Ze gaan er voor op de vlucht. Ze lusten bovendien geen mensenvlees.
Roodkapje liep dus geen enkel gevaar. De zeven geitjes daarentegen…

Reeds verscheidene, opeenvolgende jaren, strijken in de lente houtduiven (ook wel bosduiven genoemd) neer in mijn tuin. Vroeger zag je die zelden in je achtertuin, maar ik vermoed dat ze zich steeds meer in de buurt van de mensen wagen doordat de bossen steeds schaarser worden.
Op zich vind ik dat niet zo erg, ware het niet dat die duiven zich heel onwelvoeglijk gedragen in mijn tuin. Ze kakken overal. Op het dak van het tuinhuis, op het gazon en op het terras. Het is zeker niet leuk als je net terug komt van de carwash, de auto op de oprit parkeert en een half uur later ontdekt dat er alweer duivenpoep op de motorkap zit.
Maar daar blijft het niet bij. Die duiven zijn allemaal oversekst. Bij de houtduiven doet iedereen het blijkbaar met iedereen. Soms doen ze het zelfs met drie of vier tegelijk. De hele dag door, stel je voor. En dat in corona tijd ! Social distancing, daar doen ze niet aan mee. Al dat gedoe gaat gepaard met vleugelgeklap en een kabaal van jewelste. Daar komen op de duur kleine duifjes van, natuurlijk. Die zijn tegen volgende lente de puberteit reeds ontgroeid en dan kan het spelletje weer van voren af aan beginnen.
Het loopt echt de spuigaten uit. Daarom heb ik het volgende besluit genomen : iedere duif die zich voortaan onbetamelijk gedraagt in mijn tuin zal ik persoonlijk en eigenhandig de nek omwringen, ontdoen van alle pluimen en in mijn braadpan stoppen. Zij wezen hierbij gewaarschuwd.
Bosduif met aardappelkroketjes en daar nog een lekker sausje bij… slecht kan dat niet zijn. 😛