Vorige week voegde ik een extra pagina toe aan deze website. Daarvoor selecteerde ik uit mijn eigen archief 24 foto’s die ik in de loop van de voorbije jaren nam in Gent. Die foto’s bracht ik samen op een nieuwe “speciale” pagina waarop de stad Gent in de picture staat . Alle foto’s zijn aanklikbaar en in groter formaat te bekijken.
Ik weet niet of ik bij deze een nieuw woord heb uitgevonden, maar ik denk dat het intussen al in het woordenboek staat. Sinds de quarantaine maatregelen van kracht zijn maak ik, zoals vele mensen doen, iedere dag een wandelingetje, hier in de buurt. Dat is ook nodig nu ik niet meer bij de kine terecht kan. Ik moet ervoor zorgen dat ik in beweging blijf.
Ik wandel het liefst op de boerenbuiten, maar een stukje natuur of landbouwgebied vinden in onze overvol bebouwde gemeente is niet eenvoudig. Ooit was het hier een landelijke buurt, maar sinds mijn jeugdjaren is alles danig veranderd dat er geen vergelijk meer mogelijk is.
Maar doordat ik hier ben geboren en getogen, ken ik nog wel enkele her en der verborgen wegeltjes, die de tand des tijds hebben doorstaan en mij leiden naar de laatste stukjes platteland die er in onze gemeente nog resten.
Het stadsbestuur doet weliswaar zijn best om de gemeente zoveel mogelijk te verfraaien en leefbaar te houden. Zo is er een hele tijd geleden al achter onze woonwijk een netwerk van wandelpaden aangelegd. De paden volgen de diep liggende, kronkelende kattebeek. Op sommige plaatsen werd een klein parkje aangelegd.
Als kind speelde ik vaak met mijn vriendjes in en rondom de kattebeek. We gingen tot aan onze knieën het water in en schepten met een schepnet kleine stekelbaarsjes op, die we dan in ons emmertje gooiden en meenamen naar huis, tot grote ergernis van mijn vader.
Door de droogte staat het water nu laag in de beek en ondanks het feit dat het water momenteel erg zuiver is valt er maar weinig leven in te bespeuren. Visjes zitten er blijkbaar niet meer in maar weldra zullen aan de rand van de beek krekels tsjirpen, zullen er libellen zweven, vlinders fladderen en bijtjes zoemen. Het virus zal hen een worst wezen.
Vandaag nam ik, na vijftien jaar, afscheid van mijn alter-ego Fluwijn. Daarmee is ook de gelijknamige blog van het internet verdwenen.
Voor Fluwijn is het genoeg geweest. Daarom neem ik het van hem over. Fluwijn heeft daartegen geen bezwaar, aangezien wij één en dezelfde persoon zijn en wij doorgaans goed overeen komen. 🙂
Alle blogbezoekers van Fluwijn zijn voortaan welkom op dit bescheiden webstekje. Ik hoop dat ik bij de instellingen intussen alles heb aangevinkt wat aangevinkt hoort te worden, zodat ieder’s reactie op tijd verschijnt. Alle begin is moeilijk.
Het ziet ernaar uit dat we met z’n allen nog een tijdje onder huisarrest zullen staan. De ellendige corona-crisis heeft zo hier en daar ook enkele leuke kanten. Zo heeft de crisis mensen geïnspireerd tot het bedenken van nieuwe Nederlandse woorden. Er zijn in die mate nieuwe woorden bedacht dat er reeds een heus corona-woordenboek werd aangelegd. Hieronder een lijstje met enkele corona-woorden.
Zo zijn er nog een heleboel woorden die, indien ze er nog niet in stonden, klaar staan om in de dikke Van Dale te worden opgenomen.
Een portie ‘chocolade troost’ kunnen we in deze corona tijden wel gebruiken.
De straten zijn stil, de wegen leeg. De lucht is in lange tijd zo helder en zuiver niet geweest. Vogels nestelen tussen de prille bladeren van de boomkruinen. Bloesems ontluiken onder een stralende lentezon.
De natuur herleeft, maar de wereld is in lockdown.
