Het viel hier stil op 10 november. Door de omstandigheden kwam ik niet meer aan bloggen toe. Maar vandaag heb ik even tijd gemaakt om achter de computer te gaan zitten.
Op 10 november werd mijn vrouw getroffen door een necrotische pancreatitis, veroorzaakt door galstenen die de het afvoerbuisje van de pancreas naar de maag hadden verstopt. Dat is een ernstige aandoening. Ze werd overgebracht naar een ziekenhuis in Gent, waar ze verzorgd werd op de afdeling intensieve zorg. Op een bepaald ogenblik zag het er zeer benard uit. Ze had minder dan vijftig procent kans om het te halen. Ze is werkelijk door het oog van een naald gekropen. We hebben enkele benauwde dagen doorstaan.
Na twee weken was het grootste gevaar geweken en mocht ze naar een gewone ziekenhuiskamer. Sinds vorige zaterdag is ze terug thuis, maar ze is nog lang niet genezen. Doordat de ziekenhuizen overvol liggen met covid patiënten is ze misschien wat te vroeg naar huis gestuurd.
Mijn vrouw moet nu opnieuw leren voedsel opnemen, te beginnen met zeer lichte maaltijden. Maar het gebeurt nog vaak dat haar eten er meteen weer uitkomt, hetzij langs boven, hetzij langs onder. Ze vecht nog iedere dag tegen pijn, misselijkheid en diarree. De rest van de tijd doet ze niets anders dan slapen. Ze voelt zich verschrikkelijk moe en uitgeput. En de pijnstillers maken haar suf.
Er staat haar nog een lange revalidatie te wachten, waarbij ze wekelijks op controle moet bij de dokter.
Zelf ben ik de hele dag in de weer om voor haar te zorgen en het huishouden te beredderen. Tijd voor andere dingen, heb ik nauwelijks. Vandaar dat ook de komende weken nog niet bijzonder veel zal gepost worden op deze blog. Maar uitstel is zeker geen afstel. Eén van de komende dagen probeer ik alvast wat tijd te nemen om een bezoekje te brengen aan de andere blogs. Want waarschijnlijk heb ik de voorbije weken wel een en ander gemist.

Graag wil ik iedereen nog eens van harte bedanken voor jullie meelevende reacties in mijn vorig postje.