Ik kuierde verder door de stille straatjes rondom de kerk van Hansbeke, op zoek naar nog meer wit en blauw. Joke vertelde in de reacties dat wit en blauw de kleuren waren van de baron die blijkbaar eigenaar was van zowat de helft van het dorp. Hij verplichtte de bewoners om deze kleuren te gebruiken.
Bijna achter ieder hoekje en achter iedere haag ontdekte ik een huis met een blauwe deur of witblauwe vensterluiken.

Vele huisjes zijn nog zeer authentiek en in goede staat. Toen ik terug naar de plaats wandelde waar ik de auto had achtergelaten, passeerde ik langs nog meer hoevetjes en arbeidershuisjes waar wit en blauw voor het nodige cachet zorgden.

Ik heb nog lang niet alle huisjes met wit-blauwe vensterluiken op de foto kunnen zetten.
Maar enkele dagen na deze wandeling, op een veel minder stralende dag, was ik opnieuw in de buurt van Hansbeke en reed ik nog eens tot aan de plek, een eind buiten het dorpscentrum, waar ooit het legendarisch café “De Reisduif” gelegen was.

Café De Reisduif was allesbehalve een “propere” herberg. Het werd sinds 1955 uitgebaat door Leon Van Renterghem, samen met zijn stokoude moeder die steevast naast de “leuvense stoof” zat en zich gewillig liet trakteren op “nen druppel”.
Er werd bier gedronken uit flesjes, want glazen waren er niet. Koffie of thee evenmin. De vloer en de achterkoer lagen bezaaid met flesdopjes. Het dak zat onder de duivenpoep en het toilet was slechts een plank met een gat. Mannen deden hun behoefte gewoon buiten tegen een boom en vrouwen gingen vaak bij de buren aanbellen met het verzoek om daar gebruik te mogen maken van het toilet.
In 1999 maakte zanger Johan verminnen een liedje over het café en dat was de aanzet tot een ware hype. Busladingen toeristen en ganse kolonnes motorrijders vonden de weg naar Hansbeke. Ook heel wat bekende wielrenners hielden tijdens hun trainingstochten al eens halt bij café De Reisduif.

Café De Reisduif was een curiosum. Zelf heb ik het café maar één keer bezocht, het moet zowat 25 jaar geleden zijn. Na de dood van cafébaas Leon in 2009 ging het café dicht.
Thans is het hoevetje waarin café De Reisduif was ondergebracht opgeknapt tot een mooi woonhuis.

Rond de leuvense stoof
onder rood gebakken pannen
is gezelligheid een woord
dat zacht aan je tong blijft plakken.
Niet uit glazen, maar uit flessen
kan je daar je dorst gaan lessen.
Bij Leon en bij zijn ma
Cyriel Buysse achterna…

(Johan Verminnen / fragment uit café De Reisduif)