Ik keer nog even terug naar de laatste zondag van mei. Op die stralende, zomerse lentedag maakte ik een wandeling door het dorp van Hansbeke.

Hansbeke is een deelgemeente van Nevele en bij uitbreiding van Deinze, gelegen ten noord-westen van Gent, niet zover van het Schipdonkkanaal.
Het dorp is onder meer bekend omdat zanger Johan Verminnen er al ettelijke jaren woont. Maar het dorp heeft nog meer troeven. Zo staan er in het dorp enkele mooie en goed bewaarde kapelletjes, alsook enkele authentieke hoevetjes en arbeidershuisjes. Maar bovenal is het dorp bekend omwille van zijn witblauwe vensterluiken.
Aan de rand van het dorp kwam ik al een eerste kapelletje tegen. De kapel van Sint-Antonius Abt is dit. De deur van de kapel was helaas op slot.

Een beetje verder stond er al één. Een huis met witblauwe vensterluiken. Maar allereerst ging ik een kijkje nemen aan de overzijde van de straat, waar alweer een kapel stond.

Deze fraaie kapel werd gebouwd in 1848 door de kasteelheer van Hansbeke. De kapel is gewijd aan de heilige Philomena. Het fronton en en de deur zijn, zoals het hoort in dit dorp, afgewerkt in wit en blauw. Binnenin de kapel staat een beeld van de heilige Philomena, maar helaas was ook de deur van deze kapel op slot.
Philomena was een wonder- en weldoenster in de 18e eeuw, die reeds op 14-jarige leeftijd als martelares zou zijn gestorven. Al twijfelen historici eraan of het meisje ooit echt heeft bestaan.

Achter de kapel liep ik nog een eindje verder tot aan het “Neerhof van het kasteel”. In de 14e eeuw stond hier op een “motte” het oude kasteel van Hansbeke. Dat kasteel verdween reeds in de 17e eeuw, maar het neerhof dat bij het kasteel hoorde, “Het goed ’t Exaarde” genaamd, bleef staan.
Thans staat er nog een gedeeltelijk omgrachte hoeve uit de 18e eeuw, naar verluidt gebouwd op de grondvesten van het oude kasteel van Hansbeke.
Maar het zat me niet mee die dag. Vanachter het gesloten hek dat toegang verschaft tot het neerhof was er niet zoveel te zien.

Vanaf het veld dat ernaast lag kon ik tussen de bomen enkel de daken van de hoevegebouwen waarnemen.

In de andere richting had ik wel een mooi uitzicht op de akkers en bossen die vroeger bij het kasteeldomein hoorden.

Ik keerde op mijn stappen terug en stak de rijweg over. Aan de overzijde stond dit huis met de voor dit dorp typische witblauwe vensterluiken.

Dit huis was oorspronkelijk een herberg en werd reeds vermeld In 1575 als “herberghe genaempt thoeve ende de brauwerye daerneffens“. Vanaf 1782 werd het officieel het huis van de baljuw en deed het ook dienst als gemeentehuis. Later werd het opnieuw een herberg. Nu is er een restaurant in gevestigd, waar men zich toelegt op de fijne Franse keuken.
Het huis is sinds 1982 beschermd als monument.

Vanaf hier wandelde ik verder in de richting van de dorpskom, maar nog voor ik het centrum bereikte kwam ik op mijn weg alweer een kapel tegen. Dit keer was het de Onze-Lieve-vrouw-van-Lourdes Kapel, gebouwd in 1878 door Gisleen Borluut, een telg van het rijke en ooit machtige Borluut geslacht.

De fraaie witblauwe deur van deze kapel was wél open en ik ging even binnen piepen.

Daarna zette ik mijn wandeltocht verder, op zoek naar nog meer wit en blauw.

(wordt vervolgd)