Van zodra ik door het bosje heen was, begon mijn wandelpad alweer te klimmen. Nu waren er zelfs behoorlijk steile stukken te overwinnen. Ik bevond me hier aan de rand van de Vlaamse Ardennen en het landschap werd steeds heuvelachtiger.

Ik had net de dorpskern van Lede achter mij gelaten en nu volgde de wandelroute opnieuw stroomopwaarts de loop van de Rooigembeek in de richting van het dorp Huise, waar we onze wandeling waren gestart. Ik probeerde er toch flink de pas in te houden, want slenterend wandelen is nog vermoeiender voor de rug.

Na een tijdje kwam ik op een plateau uit, waar ik even op adem kon komen en vanwaar ik in de verte de kerk van Huise al zag staan. Maar mijn pad ging de andere richting uit.

De rust was van korte duur want daar lag alweer een volgende heuvelkam te wachten. Ik had de wandellus beter in omgekeerde richting gedaan. Dan was het de hele tijd bergaf geweest in plaats van bergop.

Achter de heuvelkam zag ik een een groot landbouwbedrijf net boven de horizon uitsteken. Ondertussen klom ik puffend verder.

Maar ik gaf niet op. Mezelf moed insprekend keek ik geregeld achterom om te zien welke afstand ik al had afgelegd. Doorwinterde wandelaars zouden dit wellicht een zalig parcours noemen.

Uiteindelijk kwam ik op een uitgestrekt, vlak plateau terecht. Ik bevond me al op een serieuze hoogte en werd hier beloond voor mijn inspanningen met een heel mooi vergezicht. Ik liet me neerzakken in de grasberm, leunend tegen een afsluitingspaal . Ik was dringend toe aan een kwartiertje pauze.

(wordt vervolgd)