Het landschap in de vallei van de Rooigemsebeek was net zoals het weer die dag, zeer afwisselend. Kleine bossen, malse weilanden, akkers en wijde vergezichten volgden elkaar op.

Het kerkje van Lede, een deelgemeente van Wannegem-Lede en Kruisem kwam steeds dichterbij.

Het met betonnen tegels geplaveide wandelpad dat ik bewandelde, volgde nog steeds de loop van de Rooigembeek en maakte daarbij soms vreemde kronkels tussen de knotwilgen.

Uiteindelijk kwam het wandelpad uit op een straat die recht naar de dorpskern van Lede leidde.

In het dorpscentrum veranderde de weg algauw van asfalt naar kasseien waar al menig Flandriens zijn overgedokkerd. Volgens mijn routeplan moest ik net voor de kerk naar rechts.

Vanaf daar werd het een ander paar mouwen. Deze weg was wat men noemt “vals plat”. Het ging hier gestaag naar omhoog, niet spectaculair steil en voor getrainde wandelaars waarschijnlijk een fluitje van een cent, maar voor mij en mijn slechte rug toch belastend genoeg.
“Niet erg”, dacht ik, “dit is slechts een lastiger stukje van het parcours, dat haal ik wel”. Maar dat lastiger stukje was wel héél lang.

Onderweg kwam ik langs mooie huizen en villa’s. De mensen die hier wonen hebben vanuit hun tuin een prachtig uitzicht.

Na zowat een kilometer veranderde de asfaltweg in aarden pad, hier en daar wat aangevuld met grint. Het bleef maar in stijgende lijn gaan tot ik eindelijk het pad naar beneden toe zag wegduiken in een bosje dat voor me lag.
“Oef !” dacht ik, “het lastige stuk heb ik achter de rug”.
Maar dat bleek slechts “wishful thinking”.

(wordt vervolgd)