Op 10 februari waren we in Wichelen, het dorp waar Vrouwtjelief 56 jaar geleden werd geboren. De wandeling in de Bergermeersen konden we toen niet doen omwille van de kou en de sneeuw. Maar we hadden ons voorgenomen om in de lente terug te keren. Die lente kwam echter veel vroeger dan gedacht en op zondag 21 februari waren we al terug in Wichelen.

Het contrast kon niet groter zijn. De sneeuw en de kou van de vorige keer hadden plaats gemaakt voor een stralende lentezon. Op zo’n onverwacht vroege lentedag kon een mens onmogelijk binnen blijven. Daarom stonden we opnieuw aan de oevers van de Schelde, klaar om de wandelroute door de Bergenmeersen aan te vatten.

Net voorbij de begraafplaats van Wichelen begint het vlonderpad dat de wandelaar een kilometer lang door het overstromingsgebied leidt.

We waren niet gehaast en wilden zo lang mogelijk genieten van deze mooie lentedag in de winter. We kuierden op ons dooie gemak over de houten planken. Aanvankelijk ging de trip door een open vlakte.

Maar algauw werden we volledig omgeven door hoog riet en gras. Volgens het Agentschap Natuur en Bos voelen de blauwborst en de kleine karekiet zich helemaal thuis in deze rietkragen. Maar die dag hadden ze zich waarschijnlijk goed verstopt.

Naast het vlonderpad ontwaarden we tussen het riet wel talrijke watergeulen en kleine kreken, die dienst doen als aan- of afvoerroute voor het water bij het opkomend of afgaand tij.

De Bergenmeersen is namelijk een getijdengebied van zoet water dat, naargelang eb of vloed, hoger of lager komt te staan en waarin schorren en slikken (in Nederland ook wadden genoemd) zijn ontstaan. Het zijn een soort eilandjes van slib die bij vloed volledig onder water komen te staan.

We volgden verder het vlonderpad door het riet, benieuwd naar wat er nog meer ons pad zou kruisen.

(wordt vervolgd)