Vorige zaterdag sloeg ik mijn fototas over mijn schouder en trok ik de deur achter me dicht om aan mijn wekelijkse ochtendwandeling te beginnen. Kwestie van mijn conditie een beetje op peil te houden. Het was barkoud buiten en een grijze mist hield het opkomend daglicht tegen. Ik had me warm ingeduffeld met m’n dikste trui, jas en sjaal aan en had m’n wollen muts diep over m’n oren getrokken.

Zo ging ik op stap en volgde, zoals gewoonlijk, de wandelpaden langs de kattebeek die achter onze woonwijk loopt.

De mist werd steeds dikker naarmate ik de open velden naderde. Behalve een man die z’n hond uitliet leek er verder niemand te zijn die zin had om het huis uit te komen.

Een zwak zonnetje deed vruchteloze pogingen om door de hardnekkige mist heen te prikken.

Maar het klein beetje zonlicht zorgde toch voor een tikkeltje meer kleur in het landschap.

Hier en daar was de mist aangevroren en dat zorgde voor enkele haast onzichtbare, maar gevaarlijk glibberige stroken op de wandelpaden.

Ik bevond mij nu op de boerenbuiten, waar de hoevetjes er op deze vroege zaterdagochtend nog dromerig bijlagen en waar de boer wellicht van de gelegenheid gebruik maakte om een keertje lekker lang uit te slapen.

Volgende keer wandelen we nog wat verder.