Onze poes Anja sukkelde dit jaar wat met haar gezondheid, kreeg drie beroertes te verwerken, maar spartelde er zich telkens doorheen en ze is nog altijd “alive and kicking”. Iedere dag neemt ze, zij het tegen haar zin, haar medicatie.
Met haar 14 jaar is ze stilaan een bejaarde poes, want 14 kattenjaren zijn gelijk aan ongeveer 72 mensenjaren. Dat is weliswaar nog niet stokoud, maar ook niet meer piepjong. Vooral ’s ochtends en ’s avonds is ze nog heel actief en op de momenten dat ze klaarwakker is laat ze zich bedienen als een prinses.
Mijn schoot ziet ze als een uitgelezen plek om een dutje te doen. Van zodra ik me durf neer te zetten komt ze zich nestelen en gaat ze ervan uit dat ik me voor de rest van de dag geen vin meer zal verroeren, zodat zij rustig kan verder slapen.
Daar zit ik dan, met de kat op schoot, te wachten tot hare hoogheid ontwaakt uit haar schoonheidsslaapje, zich dan languit rekt, vervolgens van mijn schoot springt en ostentatief voor haar nog lege eetbakje gaat zitten. Dan weet ik : mevrouw wil nu haar lunch.
Dan sta ik met een doosje “Sheba” of “Purina” in m’n handen en vraag ik me af waar ze vandaag het meeste trek zou in hebben : de fijne reepjes zalm in een lekker sausje met garnalen, of de malse brokjes eend in wortelgelei, of de mousse van kabeljauw of kalkoen ?
Keuzestress dus.