Ik was op een zonnige zondagnamiddag op wandel in Vinkt (deelgemeente van Deinze). Mijn vrouw was aan het werk in het woon- en zorgcentrum en ik doolde op m’n eentje wat rond in dit stille dorp.
Ik kwam voorbij een prachtig gerestaureerde oude hoeve die nu dienst doet als hotel met bed & breakfast.
Ik kwam ook voorbij het huis, waar net voor de stoep een reuzegroot rood potlood staat. Ik weet niet welk idee daarachter steekt.
Ik passeerde langs het oude dorpsschooltje…
en kwam zo stilaan aan de rand van het dorp.
Ik liet de dorpskern achter mij en wandelde nog een eindje door. Mijn wandeling was uiterst corona-proof. Behalve een fietsend koppel dat me voorbij stak, was er geen mens te bespeuren. Wat mij verbaasde. Ik had met dit heerlijk weer hier een hele hoop fietsers en wandelaars verwacht. Maar dat bleek niet zo te zijn. Veel veiliger voor het virus dan hier, kon je nergens zijn.
Ik profiteerde dan maar alleen van de landelijke rust en van het lekker najaarszonnetje. Ik wandelde verder tot aan een vervallen uitziende boerderij.
Op het weiland naast de boerderij stond een torenhoge boom. Hier aan deze boom hield ik het voor bekeken. Gevoelloosheid in m’n rechterbeen speelde me parten.
Vernauwing aan het zenuwkanaal onderaan mijn rug, samen met discus- en andere hernia’s zorgen ervoor dat het wandelen me niet meer zo goed afgaat. Genieten van een wandeling lukt niet echt meer.
Dus nam ik de kortste weg terug naar het dorpsplein, waar ik de auto had achtergelaten. De lockdown-maatregelen hielden de herbergen en eetgelegen in het dorp dicht. Ergens een koffietje drinken zat er dus ook niet in.
Het werd overigens al wat later in de namiddag en stilaan tijd om vrouwtjelief te gaan afhalen op haar werk. Zij was al van ’s ochtends vroeg druk bezig (van kop tot teen ingepakt) op de covid-gang van het rusthuis. Straks zou ze vermoeid en zwetend in de auto stappen. En dan maar hopen dat ze zelf niet besmet is geraakt.
framework 
mooie foto’s
dat potlood zou je dan verwachten aan het schooltje
zalig toch zo’n wandeling in een stil dorp, en zeker gezond
minder goed is die rug hé, je kan je niet te ver riskeren
ocharme toch je vrouw, wat een toestand, en steeds die stress om daar niks te betrappen in het rusthuis
goede moed verder, voor beiden
de rust zelve daar Dirk..
Jammer dat je fysieke beperkingen hebt..
Met de gesloten horeca is mijn actieradius ook beperkt
prettige avond
Het is me wat als je sukkels met je rug en andere kwaaltjes, die het leven niet gemakkelijk maken.
Mijn madam heeft ook een hernia én een vernauwing aan een zenuwkanaal in haar rug. Nu heeft ze er reuma bijgekregen, wat onze mobiliteit serieus beperkt…
Als we op pensioen gingen, dachten we aan het mooie leven dat ging komen… ja lap hé… Een goede gezondheid is echt wel goud waard besef je dan… Behandelingen in het ziekenhuis zijn ook met 3 maand uitgesteld , door corona natuurlijk. Het is me wat…
Ja dat van dat been herken ik… heb hetzelfde probleem.
Vinkt, een klein dorpje waar het altijd rustig is denk ik. Vroeger fietste ik er wel eens naar toe in de vakantie. Niet omdat er iets te beleven viel maar het was fietsen en weg van thuis…Bezig houden. Genoten van je verhaal en je foto’s. Het was weer een beetje thuiskomen.
Je zou dat potlood voor het schooltje verwachten hè.. heb dat hier in NL en op vakantie in Frankrijk vaker gezien.. van die reuzenpotloden voor een school. Maar wellicht waren de bewoners van dat grijze huis wel fan van politieke verkiezingen haha.
Vreemd inderdaad dat er niet meer mensen genoten van het mooie weer, wandelend of fietsend. Maar het valt mij wel op dat dat tijdens de eerste coronagolf veel meer gedaan werd. Tóén kwam ik als ik met Jax buiten liep ineens veel meer wandelende echtparen tegen.. nu is het gewoon weer alleen de mensen met honden die ik tegenkom.
Echt wel balen van die rug van jou zeg.. en hoe gaat het op de fiets? is dat nog te doen? dat hoop ik wel hoor, je bent nog veel te jong om helemaal niet meer eens lekker naar buiten te kunnen.
Als ik mijn elektrisch motortje aanzet lukt het wel om te fietsen. Zonder dat motortje geraak ik geen meter vooruit.
’t Is toch nog wát.. maar kan het me voorstellen dat je ervan baalt.