Covid-19 slaat opnieuw verwoestend toe en ons leven moet weer op slot.
Mijn echtgenote werkt in een Woon-en Zorgcentrum en heeft weer heel zware en stresserende weken voor de boeg. Weerom zal ze vaak aan het werk zijn en vermoeid terug naar huis komen. Maar het is niet anders.
Net zoals vele andere deuren zijn ook de deuren van het museum van Deinze dicht gegaan. De twee namiddagen per week die ik daar doorbreng en waar ik telkens naar uitkijk, zal ik de komende weken opnieuw moeten missen. Maar ik wil niet klagen, er zijn heel wat mensen die het veel harder te verduren hebben.
Deze keer hoef ik thuis niet werkloos te zitten kniezen. Van bij de Erfgoedcel Leie & Schelde heb ik een hele stapel werk meegekregen naar huis. Hier bij me thuis ligt het nu vol met oude foto’s, albums, brieven en documenten uit vervlogen tijden. Er is genoeg om me enkele weken zoet te houden, al is het op deze manier niet hetzelfde zonder de feedback van de mensen met wie je graag samenwerkt.
Vorige week ging ik op consultatie bij een specialist in het ziekenhuis in verband met de zenuwpijnen in mijn rug en benen. Bij de ingang werd ik opgewacht door een medewerkster van het ziekenhuis die me vriendelijk maar kordaat uitlegde wat ik moest doen en langs waar ik mocht gaan. Toen ik door de gangen van de polikliniek liep zag ik heel wat lege wachtzalen. Hier en daar zaten enkele mensen ver uit elkaar. In de wachtzaal waar ik moest wachten was er niemand. Ziekenhuispersoneel viel er amper te bespeuren. Het leek alsof iedereen verhuisd was naar de overkant van het ziekenhuis waar de covid-patiënten worden opgevangen. Het gaf toch wel een beangstigend gevoel. Daar aan de overkant spelen zich drama’s af.
Laten we het met z’n allen zo veilig mogelijk houden, de komende weken.
framework 
Een schouderklopje voor je vrouw… de zorgverleners hebben het weer hard te verduren deze dagen.
Veel moed voor je vrouw en sterkte!
Blijf gezond!
Een tweede lockdown, maar toch heel anders Dirk
met de winter voor de deur biedt dit weinig perspectieven
vooral de sociale contacten ontbreken me
Goede moed voor je vrouw en hou het gezond
Het is helemaal anders dan ‘vroeger’…
Toen ik 2 weken geleden in het ziekenhuis was voor diabetes controle was de sfeer steriel, berekend en vooral kil. Grote pijlen met “Covid Afdeling” erop gedrukt deden me denken aan een sience fiction film met zombie monsters enzo. Het is schokkend én griezelig tegelijk. Verplegend personeel helemaal verpakt in plastiek… brrr, ik voelde me echt niet op mijn gemak.
Gelukkig kan jij nog wat aan ‘homeworking’ doen, maar het sociaal contact is weg, dat verandert ook al veel natuurlijk. Ik hoop dat er zo spoedig mogelijk een (werkend !) vaccin zal komen, want de mentale gezondheid begint bij veel mensen ook af te brokkelen…
Samen moeten we er door… blijf vooral gezond !
heel zwaar voor je vrouw, k wens haar veel sterkte en courage!
wat een toestanden toch en als je dan zag wat er dit weekend gebeurde in de grote steden dan zou de moed je in de schoenen zinken, we zullen wij wel oppassen
Jij hebt dus je bezigheid mee gekregen naar huis moest het zijn dat je je zou vervelen tussen het huishouden in
Hopelijk was het ziekenhuisbezoek nuttig en kunnen ze je helpen met je pijn
Veel hebben ze me weer niet kunnen helpen met de pijn. Ik moet er leren mee leven.
heel lastig
er leren mee leven, het zegt gemakkelijk maar is het niet
ooit al acupunctuur geprobeerd? sommigen zijn daar echt mee geholpen
ikzelf niet, maar iedereen is anders en elke pijn is anders
Het ís ook beangstigend.. waar gaat dit allemaal eindigen? We moeten maar moed houden en er vanuit gaan dat ook déze golf weer zal dalen.. maar een hoop mensen zullen dat dan weer niet meer mee gaan maken en dat is echt afschuwelijk. En dat er dan nog mensen zijn die niet geloven dat het allemaal zo ernstig is.. vreselijk! De saamhorigheid van de eerste golf is helemaal verdwenen.. sterker nog.. zorgwerkers worden zelfs aangevallen! hoe gek kun je zijn?
Ik wens jou en je vrouw vooral heel veel sterkte Dirk.. blijf gezond!